ISSN 2658-1086
SPIN-OFF, THORGAL!
A
A
A
Choć komiksowe perypetie Thorgala Aegirssona ukazują się nieprzerwanie od ponad trzydziestu lat, najnowsze odcinki sagi stworzonej przez Jeana Van Hamme’a oraz Grzegorza Rosińskiego zdradzają pewne „zmęczenie materiału”. Nie dziwi zatem, że wydawnictwo Le Lombard nie ustaje w próbach pozyskania nowych czytelników cyklu, jak również odzyskania zaufania tych nieco starszych, wypuszczając na rynek trzy poboczne serie (z różnym powodzeniem) reanimujące legendarny skądinąd tytuł.
Thorgal Aegirsson – długowłosy skald, potomek przybyszów z gwiazd wychowujący się wśród wikingów oraz szlachetny outsider ceniący nade wszystko wartości rodzinne – zadebiutował na łamach branżowego magazynu „Tintin”, by w 1980 roku, wraz z pierwszą edycją tomu „Zdradzona czarodziejka”, rozpocząć tryumfalny pochód w stronę popkulturowego parnasu, stając się jednym z czołowych bohaterów belgijskiego wydawnictwa Le Lombard. Nic dziwnego, wszak stworzona przez pisarza i komiksowego scenarzystę Jeana Van Hamme oraz rysownika i malarza Grzegorza Rosińskiego baśniowo-mityczna allotopia umożliwiała autorom kreowanie niebanalnych fabuł, w zależności od przyjętej konwencji eksponujących wątki obyczajowe, melodramatyczne, inicjacyjne, jak również te odwołujące się do tradycji opowieści grozy czy (pseudo)naukowej fantastyki rodem z prac Ericha von Dänikena, ze szczególnym uwzględnieniem promowanej przez niego paleoastronautyki.
Uwidaczniającą się wraz z upływem lat wtórność większości skryptów napisanych przez Van Hamme’a (który ostatecznie pożegnał się z serią po epizodzie zatytułowanym „Ofiara”) próbował przezwyciężyć Yves Sente, a jego scenariusz do albumu „Ja, Jolan” zapowiedział coraz mocniejsze akcentowanie perypetii pozostałych członków nietuzinkowej familii Thorgala Aegirssona. To właśnie Sente, wspólnie z włoskim rysownikiem Giulio De Vitą, rozpoczął pracę nad oficjalnym spin-offem cyklu poświeconym nieznanym dotąd fragmentom biografii Kriss de Valnor. „Czyn godny królowej” to trzeci – po dobrze przyjętych „Nie zapominam o niczym!” oraz „Wyrok Walkirii” – tom surowej, niestroniącej od scen przemocy oraz erotycznego napięcia serii ukazującej losy zabójczej femme fatale.
Najnowsza opowieść koncentruje się na postaci tajemniczego Taliara Sologhonna, zamaskowanego króla-uzdrowiciela, dążącego do zjednoczenia pod swoimi rządami kolejnych plemion wikingów. Jednak próba zawiązania unii w obliczu nadciągających sił wroga może spalić na panewce, szczególnie kiedy do akcji wkracza świeżo zmartwychwstała protagonistka, doskonale odnajdująca się w świecie zdrad, spisków i kruchych sojuszy. W dodatku finał odcinka (na płaszczyźnie czasoprzestrzennej korespondującego z wydarzeniami ukazanymi w albumie „Statek Miecz”) pozostawia czytelnika z przekonaniem, że atrakcyjna szelma z pewnością jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa w sprawie swojego uczucia do Aegirssona.
Własnej serii wydawniczej doczekała się także Louve, świetnie rozumiejąca mowę zwierząt córka Thorgala i Aaricii. Po przesyconej baśniowo-mitycznym klimatem „Raissie” francuski scenarzysta Yannick le Pennetier (tworzący także pod artystycznym pseudonimem Yann lub Balac) w albumie „Dłoń boga Tyra” snuje opowieść o konsekwencjach duchowego rozdwojenia głównej bohaterki, której „dzika” persona wyrusza – zgodnie z wolą półboga Azzalepstöna – na poszukiwanie tytułowej kończyny odgryzionej onegdaj Asgardczykowi przez monstrualnego wilka Fenrira. Niewątpliwym atutem miniserii jest inspirowany dorobkiem Enkiego Bilala, Jeana „Moebiusa” Girauda oraz (a jakże!) Grzegorza Rosińskiego styl rysownika Romana Surżenki. Jego kreska urzeka nienagannością realistycznej formy, świetnie korespondującą z intensywną kolorystyką tomu.
Bardziej pastelowe tony (przy zachowaniu najlepszych graficznych tradycji zapoczątkowanych przez Rosińskiego) rosyjski plastyk zaproponował natomiast w ramach przygotowanego razem z Santem komiksu „Trzy siostry Minkelsönn”, będącego pierwszą odsłoną poliptyku poświęconego młodości ciemnowłosego outsidera, wplątującego się w nie lada kabałę za sprawą swoich… talentów wokalnych. Otóż kiedy wyjątkowo sroga zima stawia wikingów Północy w obliczu klęski głodu, Björn (sprawujący w wiosce władzę pod nieobecność swojego ojca, Gandalfa Szalonego) proponuje podjęcie kroków (czytaj: złożenie ludzkiej ofiary) mających na celu przebłaganie boga morza, Aegira.
Nietrudno zgadnąć, że honorowy tytuł kozła ofiarnego przypada mieszkającemu na uboczu „bękartowi”, którego od niechybnej śmierci (póki co) ratuje śpiew, przykuwający uwagę trzech samic wielorybów. Problem polega na tym, że przeznaczone na rzeź zwierzęta to de facto trzy siostry Minkelsönn, słynące z niebiańskiej urody niewiasty, które na skutek podszeptów Lokiego zostały przemienione przez zazdrosną boginię Freyę w morskie ssaki. Młody Aegirsson, jak na heroiczną postać przystało, wyrusza z karkołomną misją ocalenia nieszczęsnych sióstr, w czasie której spotka go wiele (s)ekscytujących przygód.
Scenariusz Yanna obfituje w wiele smaczków z miejsca rozpoznawalnych dla miłośników oryginalnej serii, proponując równocześnie kilka ciekawych tropów dookreślających postać Thorgala (jak chociażby okoliczności utracenia przez niego dziewictwa). Jak wieść gminna niesie, wszystkie rozwijane w ramach pobocznych serii wątki (każda z nich najprawdopodobniej będzie liczyć po siedem tomów) znajdą rozwiązanie w finalnym albumie głównego cyklu, wieńczącym epicką biografię gwiezdnego dziecka. Bo choć lektura spin-offów daje więcej satysfakcji niż śledzenie bieżącej kroniki dziejów Thorgala, chyba już najwyższy czas, aby zmęczony wędrowiec oraz jego bliscy na dobre wrócili do domu.
Thorgal Aegirsson – długowłosy skald, potomek przybyszów z gwiazd wychowujący się wśród wikingów oraz szlachetny outsider ceniący nade wszystko wartości rodzinne – zadebiutował na łamach branżowego magazynu „Tintin”, by w 1980 roku, wraz z pierwszą edycją tomu „Zdradzona czarodziejka”, rozpocząć tryumfalny pochód w stronę popkulturowego parnasu, stając się jednym z czołowych bohaterów belgijskiego wydawnictwa Le Lombard. Nic dziwnego, wszak stworzona przez pisarza i komiksowego scenarzystę Jeana Van Hamme oraz rysownika i malarza Grzegorza Rosińskiego baśniowo-mityczna allotopia umożliwiała autorom kreowanie niebanalnych fabuł, w zależności od przyjętej konwencji eksponujących wątki obyczajowe, melodramatyczne, inicjacyjne, jak również te odwołujące się do tradycji opowieści grozy czy (pseudo)naukowej fantastyki rodem z prac Ericha von Dänikena, ze szczególnym uwzględnieniem promowanej przez niego paleoastronautyki.
Uwidaczniającą się wraz z upływem lat wtórność większości skryptów napisanych przez Van Hamme’a (który ostatecznie pożegnał się z serią po epizodzie zatytułowanym „Ofiara”) próbował przezwyciężyć Yves Sente, a jego scenariusz do albumu „Ja, Jolan” zapowiedział coraz mocniejsze akcentowanie perypetii pozostałych członków nietuzinkowej familii Thorgala Aegirssona. To właśnie Sente, wspólnie z włoskim rysownikiem Giulio De Vitą, rozpoczął pracę nad oficjalnym spin-offem cyklu poświeconym nieznanym dotąd fragmentom biografii Kriss de Valnor. „Czyn godny królowej” to trzeci – po dobrze przyjętych „Nie zapominam o niczym!” oraz „Wyrok Walkirii” – tom surowej, niestroniącej od scen przemocy oraz erotycznego napięcia serii ukazującej losy zabójczej femme fatale.
Najnowsza opowieść koncentruje się na postaci tajemniczego Taliara Sologhonna, zamaskowanego króla-uzdrowiciela, dążącego do zjednoczenia pod swoimi rządami kolejnych plemion wikingów. Jednak próba zawiązania unii w obliczu nadciągających sił wroga może spalić na panewce, szczególnie kiedy do akcji wkracza świeżo zmartwychwstała protagonistka, doskonale odnajdująca się w świecie zdrad, spisków i kruchych sojuszy. W dodatku finał odcinka (na płaszczyźnie czasoprzestrzennej korespondującego z wydarzeniami ukazanymi w albumie „Statek Miecz”) pozostawia czytelnika z przekonaniem, że atrakcyjna szelma z pewnością jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa w sprawie swojego uczucia do Aegirssona.
Własnej serii wydawniczej doczekała się także Louve, świetnie rozumiejąca mowę zwierząt córka Thorgala i Aaricii. Po przesyconej baśniowo-mitycznym klimatem „Raissie” francuski scenarzysta Yannick le Pennetier (tworzący także pod artystycznym pseudonimem Yann lub Balac) w albumie „Dłoń boga Tyra” snuje opowieść o konsekwencjach duchowego rozdwojenia głównej bohaterki, której „dzika” persona wyrusza – zgodnie z wolą półboga Azzalepstöna – na poszukiwanie tytułowej kończyny odgryzionej onegdaj Asgardczykowi przez monstrualnego wilka Fenrira. Niewątpliwym atutem miniserii jest inspirowany dorobkiem Enkiego Bilala, Jeana „Moebiusa” Girauda oraz (a jakże!) Grzegorza Rosińskiego styl rysownika Romana Surżenki. Jego kreska urzeka nienagannością realistycznej formy, świetnie korespondującą z intensywną kolorystyką tomu.
Bardziej pastelowe tony (przy zachowaniu najlepszych graficznych tradycji zapoczątkowanych przez Rosińskiego) rosyjski plastyk zaproponował natomiast w ramach przygotowanego razem z Santem komiksu „Trzy siostry Minkelsönn”, będącego pierwszą odsłoną poliptyku poświęconego młodości ciemnowłosego outsidera, wplątującego się w nie lada kabałę za sprawą swoich… talentów wokalnych. Otóż kiedy wyjątkowo sroga zima stawia wikingów Północy w obliczu klęski głodu, Björn (sprawujący w wiosce władzę pod nieobecność swojego ojca, Gandalfa Szalonego) proponuje podjęcie kroków (czytaj: złożenie ludzkiej ofiary) mających na celu przebłaganie boga morza, Aegira.
Nietrudno zgadnąć, że honorowy tytuł kozła ofiarnego przypada mieszkającemu na uboczu „bękartowi”, którego od niechybnej śmierci (póki co) ratuje śpiew, przykuwający uwagę trzech samic wielorybów. Problem polega na tym, że przeznaczone na rzeź zwierzęta to de facto trzy siostry Minkelsönn, słynące z niebiańskiej urody niewiasty, które na skutek podszeptów Lokiego zostały przemienione przez zazdrosną boginię Freyę w morskie ssaki. Młody Aegirsson, jak na heroiczną postać przystało, wyrusza z karkołomną misją ocalenia nieszczęsnych sióstr, w czasie której spotka go wiele (s)ekscytujących przygód.
Scenariusz Yanna obfituje w wiele smaczków z miejsca rozpoznawalnych dla miłośników oryginalnej serii, proponując równocześnie kilka ciekawych tropów dookreślających postać Thorgala (jak chociażby okoliczności utracenia przez niego dziewictwa). Jak wieść gminna niesie, wszystkie rozwijane w ramach pobocznych serii wątki (każda z nich najprawdopodobniej będzie liczyć po siedem tomów) znajdą rozwiązanie w finalnym albumie głównego cyklu, wieńczącym epicką biografię gwiezdnego dziecka. Bo choć lektura spin-offów daje więcej satysfakcji niż śledzenie bieżącej kroniki dziejów Thorgala, chyba już najwyższy czas, aby zmęczony wędrowiec oraz jego bliscy na dobre wrócili do domu.
Yann Le Pennetier, Roman Surżenko: „Thorgal. Trzy siostry Minkelsönn” („La jeunesse de Thorgal. Les trois sæurs Minkelsönn”). Tłum. Wojciech Birek. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2013. [seria: „Młodzieńcze lata. Tom 1”].
Yann Le Pennetier, Roman Surżenko: „Thorgal. Dłoń boga Tyra” („La main coupée du dieu Tyr”). Tłum. Wojciech Birek. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2012. [seria: „Louve. Tom 2”].
Yves Sente, Giulio De Vita: „Thorgal. Czyn godny królowej” („Digne d’une reine”). Tłum. Wojciech Birek. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2012. [seria: „Kriss de Valnor. Tom 3”].
Yann Le Pennetier, Roman Surżenko: „Thorgal. Dłoń boga Tyra” („La main coupée du dieu Tyr”). Tłum. Wojciech Birek. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2012. [seria: „Louve. Tom 2”].
Yves Sente, Giulio De Vita: „Thorgal. Czyn godny królowej” („Digne d’une reine”). Tłum. Wojciech Birek. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2012. [seria: „Kriss de Valnor. Tom 3”].
| Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego. Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury. |
 |
 |