W każdej przepowiedni tkwi ziarno prawdy. Przekonują się o tym Titi-Nefer oraz Kiki-Nefer, córki faraona (spłodzone z jego ulubionymi konkubinami) podczas wyprawy do świątyni boga Thotha w celu potwierdzenia autentyczności ich horoskopów. Oto krążą bowiem pogłoski, że Kiki ocali życie swojego ojca, przeciwko któremu zawiązał się niecny spisek.  (Nie)pomyślne wieści sprawiają, że przeciwnicy władcy natychmiast wychodzą z cienia, w wyniku czego zagrożone śmiercią bohaterki salwują się ucieczką. W konsekwencji trafiają do przeklętego miasta wzniesionego przez heretyckiego faraona Echnatona, „wielkiego zbrodniarza” będącego orędownikiem monoteizmu Pozornie wymarła metropolia skrywa wiele mrocznych sekretów, których poznanie na zawsze odmieni życie księżniczek.

Igor Baranko, ukraiński rysownik i scenarzysta komiksowy, w naszym kraju znany między innymi z publikacji na łamach magazynu „AQQ” czy inspirowanej kozackim folklorem graficznej powieści „Maksym Osa”, powraca z serią będącą unikalnym połączeniem przygodowej epiki, polityczno-religijnego dreszczowca oraz traktatu inicjacyjnego. Osadzając akcję w czasach panowania Ramzesa III (1186-1154 p.n.e.), urodzony w Kijowie artysta – mając na względzie dramaturgiczną atrakcyjność fabuły – skrzętnie miesza historyczną rekonstrukcję z literacką fikcją. Wieloletnie rządy, kiepska sytuacja gospodarcza Egiptu oraz brak wyróżnienia jednej z oblubienic tytułem „wielkiej małżonki” były przyczyną zakrojonego na szeroką skalę spisku (określanego mianem „haremowego”), który miał na celu odsunięcie faraona od władzy i osadzenie na tronie Pentaureta – potomka Teje, jednej z głównych żon Ramzesa, będącej równocześnie inicjatorką tego zbrodniczego przedsięwzięcia. Wariacja na temat planowanego skrytobójstwa, połączona z wątkiem poszukiwania przez walecznego Ptahmozisa mumii Echnatona, pozwala autorowi na stworzenie fascynującej, choć okrutnej opowieści umiejętnie podrasowanej niemałą skądinąd dawką humoru oraz szczyptą erotyki.

„Egipskie księżniczki” czyta się niczym rasowy czarny kryminał – Baranko nie zapomniał bowiem o wpleceniu do fabuły ciekawej galerii kobiet fatalnych oraz zgubnych namiętności. W równie interesujący sposób artysta zarysowuje problem bezlitosnych gier politycznych (zbrodnie popełniane w imię wyższych racji, jak i z bardzo niskich pobudek), co proponuje rozważania o zależności między wolną wolą a przeznaczeniem, o stopniu ingerencji w ludzkie życie nadnaturalnych sił, fenomenie duszy i różnych wymiarach egzystencji. W końcu – wskazując na system dyskretnych połączeń staroegipskich, semickich i greckich systemów wierzeń – podkreśla stwórczą i niszczycielską moc słowa.

Drapieżna kreska Igora Baranki pozwala mu na stworzenie sugestywnych portretów bohaterów oraz urzekającej rozmachem kompozycji przestrzeni, w równym stopniu bazującej na pieczołowitym oddaniu topografii czy architektonicznej ornamentyki, co na nieustannej grze światła i mroku, wprowadzającej do opowieści nastrój tajemnicy i grozy. Dynamika czarno-białych kadrów (rewelacyjnie prezentują się sceny pościgów czy choreografia walk) wiele zawdzięcza stosowanej przez autora technice nagłej zmiany planów, jakiej nie powstydziliby się znawcy sztuki operatorskiej. „Egipskie księżniczki” to komiks pełen pasji oraz magii, w każdym tego słowa znaczeniu.

Igor Baranko: „Egipskie księżniczki. Część pierwsza” („Les Princesses Égyptiennes. Première Partie”). Tłumaczenie: Wojciech Birek. Wydawnictwo Timof i cisi wspólnicy. Warszawa 2013.