Reedycja zbiorczego tomu „Skargi Utraconych Ziem” Jeana Dufax i Grzegorza Rosińskiego to idealny prezent (nie tylko) dla tych czytelników, którzy jak dotąd nie mieli okazji zapoznać się z wyjątkową sagą  fantasy, którą belgijski scenarzysta z powodzeniem kontynuuje do dziś.

Powstająca w latach 1993-1998 czteroczęściowa opowieść osadzona w średniowiecznych realiach ukazywała perypetie księżniczki Sioban, córki Białego Wilka z klanu Sudennów, jednej z najstarszych i najbardziej wpływowych rodzin na wyspie Eruin Dulei. Niechętna małżeństwu swojej matki, wdowy Lady O’Mary, z demonicznym Lordem Blackmore dziewczyna trafia w sam środek zdradzieckich intryg o nadnaturalnej proweniencji, których korzenie sięgają zamierzchłej, a jednocześnie wciąż niebezpiecznie bliskiej przeszłości. Aby uwolnić się od rodowej klątwy, Sioban musi znaleźć odpowiedź na pytanie o to, czy zło naprawdę mieszka w sercu w miłości. A może jest na odwrót?

Jean Dufaux, polskim czytelnikom znany jako autor skryptów do takich komiksowych serii, jak „Drapieżcy”, „Murena”, ostatnio także „Krucjata” czy „Saga Valty”, doskonale czuje się w narracyjnym żywiole, płynnie łącząc w „Skardze Utraconych Ziem” wątki historyczno-obyczajowe (pogańskie rytuały na tle coraz silniejszych wpływów chrześcijaństwa) oraz melodramatyczne z pierwiastkiem mrocznej fantazji, magii i grozy. Świetnie skomponowana dramaturgia nie stroni od partii refleksyjnych, lirycznych czy jawnie humorystycznych (głównie z udziałem pociesznego futrzaka ukiego), eksponując pogmatwane losy ambiwalentnych bohaterów, uwikłanych w zakazane namiętności (jak Seamus, niestrudzony wędrowiec zakonu Wojowników Łaski), zależność od innych (okrutny książę Gerfaut całkowicie zdominowany przez swoją iście diabelską rodzicielkę) czy pokutę za cudze przewiny (jednooki Kyle z Klanach).

Perfekcyjna kreska Grzegorza Rosińskiego, przypominająca najlepsze czasy komiksowych przygód Thorgala Aegirssona, idealnie pasuje do tej ponurej, chwilami okrutnej, choć nie pozbawionej melancholijnego piękna opowieści, w której ścieżki żywych nieustannie przecinają się ze światem zmarłych. Nastrojowy prolog Jeana Dufaux wprowadzający w rzeczywistość świata przedstawionego oraz wybór szkiców przygotowanych przez współautora „Szninkla” dopełniają ekskluzywne wydanie klasycznego dziś tytułu, stanowiącego atrakcyjny przyczynek do refleksji na temat czynników i okoliczności kształtujących ludzki charakter i tożsamość, nie pozostając bez wpływu na porywy serca. Lektura obowiązkowa.

Jean Dufaux, Grzegorz Rosiński: „Skarga Utraconych Ziem” („La Complainte des Landes Perdues”). Tłumaczenie: Wojciech Birek. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2013.