ISSN 2658-1086
ISLAMSKA REPUBLIKA IRANU W XXI WIEKU - TŁO POLITYCZNO-SPOŁECZNE
Katarzyna Szopa, Mahrokhsadat Hosseini,
GRANICE KOBIECEJ POEZJI IRAŃSKIEJ
Dorota Słapa, Mehrangiz Rassapur (M. Pegah),
Joanna Hrehoruk, Simin Behbahani,
GDY PRZYCHODZI WIERSZ, MUSZĘ PISAĆ
Foruq Farrochzâd, Katarzyna Wąsala,
OGRÓD, LUSTRO, OKNO I UKOCHANY - O POEZJI FORUQ FARROCHZÂD
WIERSZE
A
A
A
Ja
nie jestem ani człowiekiem, ani wróblem
tylko małym zdarzeniem
za każdym razem, gdy się wydarzam
rozpadam się na dwie części
jedną zabiera wiatr
drugą – mężczyzna, którego nie znam
Po Kopciuszku
tyle dla ciebie przeszłam
że żaden pantofelek nie mieści mojej stopy
trzeba było jednak
żeby odeszła ode mnie tak daleko
bym mogła zmieścić się w tobie
Lotnisko
co z tego, że przeszukacie moją torbę?
jej dno skrywa westchnienie, które zawsze słyszało: stój!
zostawcie mnie!
w istocie, sypiam z krzewem malinowym i wcale się nie wstydzę
dlaczego zawsze bierzecie sobie za cel kobietę?
która zerwała serce ze ściany
przypinając je sobie do koszuli jak broszkę?
nie znajdziecie niczego w mojej walizce
oprócz włosów, które nie popełniły grzechu
zostawcie mnie!
śniłam o tym, że wykradłam to serce Bogu i nie mogę dosięgnąć jutra
śniłam o tym, że w miejscu, do którego się udaję
moje stopy nadal będą utkwione w piątku
to niemożliwe, czyżby cała ziemia cierpiała na raka krwi?
wróżę z mlecza, a potem puszczam go, by leciał w stronę księżyca:
wróć piątku lat dziecinnych
wróć wraz z tamtym chłopcem, któremu na dłoni wyrósł latawiec
z chłopcem, w którym byłam zakochana
wszystkimi moimi dziesięcioma palcami, z których potrafiłam zrobić użytek
dlaczego zawsze bierzecie sobie za cel kobietę
która przypięła sobie serce do koszuli jak broszkę?
tutaj loty mają zawsze opóźnienie
w łuku i strzale zajętych wojną uliczek
lub kwiecistej spódnicy sznurka do prania
niemniej jednak ćmy się starzeją
przynajmniej zwróćcie mi moje zdjęcie z dzieciństwa!
bardziej obca niż latawiec, który pozostał w szafie
zapieczętowuje się tęskniąc za domem
antena wymierzona jest prosto w niebo
moja koszula rozpięta na sznurze do prania trzyma w objęciach Boga
Z perskiego przełożyła Dorota Słapa
nie jestem ani człowiekiem, ani wróblem
tylko małym zdarzeniem
za każdym razem, gdy się wydarzam
rozpadam się na dwie części
jedną zabiera wiatr
drugą – mężczyzna, którego nie znam
Po Kopciuszku
tyle dla ciebie przeszłam
że żaden pantofelek nie mieści mojej stopy
trzeba było jednak
żeby odeszła ode mnie tak daleko
bym mogła zmieścić się w tobie
Lotnisko
co z tego, że przeszukacie moją torbę?
jej dno skrywa westchnienie, które zawsze słyszało: stój!
zostawcie mnie!
w istocie, sypiam z krzewem malinowym i wcale się nie wstydzę
dlaczego zawsze bierzecie sobie za cel kobietę?
która zerwała serce ze ściany
przypinając je sobie do koszuli jak broszkę?
nie znajdziecie niczego w mojej walizce
oprócz włosów, które nie popełniły grzechu
zostawcie mnie!
śniłam o tym, że wykradłam to serce Bogu i nie mogę dosięgnąć jutra
śniłam o tym, że w miejscu, do którego się udaję
moje stopy nadal będą utkwione w piątku
to niemożliwe, czyżby cała ziemia cierpiała na raka krwi?
wróżę z mlecza, a potem puszczam go, by leciał w stronę księżyca:
wróć piątku lat dziecinnych
wróć wraz z tamtym chłopcem, któremu na dłoni wyrósł latawiec
z chłopcem, w którym byłam zakochana
wszystkimi moimi dziesięcioma palcami, z których potrafiłam zrobić użytek
dlaczego zawsze bierzecie sobie za cel kobietę
która przypięła sobie serce do koszuli jak broszkę?
tutaj loty mają zawsze opóźnienie
w łuku i strzale zajętych wojną uliczek
lub kwiecistej spódnicy sznurka do prania
niemniej jednak ćmy się starzeją
przynajmniej zwróćcie mi moje zdjęcie z dzieciństwa!
bardziej obca niż latawiec, który pozostał w szafie
zapieczętowuje się tęskniąc za domem
antena wymierzona jest prosto w niebo
moja koszula rozpięta na sznurze do prania trzyma w objęciach Boga
Z perskiego przełożyła Dorota Słapa
| Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego. Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury. |
 |
 |