ArtPapier

Neopolis to futurystyczna metropolia, przepełniona permanentnym mrokiem, brudem, wszelakiej maści przestępcami i zwyrodnialcami, w której pojęcia takie jak sprawiedliwość, ład czy porządek występują stosunkowo rzadko. W tym przypadku mamy do czynienia z niesamowitym miastem, zamieszkałym przez tysiące superistot, mitycznych stworów, fantasmagorycznych kosmitów, samoświadomych robotów, a nawet starożytnych bóstw. Prawa w owym przybytku piekła strzegą dzielni, acz targani wieloma problemami, funkcjonariusze z Dziesiątego Komisariatu.

Recenzowane dzieło powstało w związku z ogromną niechęcia scenarzysty Alana Moore’a do przemysłu komiksowego, wydawnictwa DC Comics oraz tworzonych hurtowo opowieści superbohaterskich o wątpliwej wartości artystycznej. Trzeba jednocześnie zauważyć, iż Brytyjczyk swoimi błyskotliwymi komiksami (vide: „Strażnicy”, „Zabójczy żart”) jednoznacznie przyczynił się do rewolucji całego medium, wyznaczając przy tym nowy kierunek w postrzeganiu popularnych trykociarzy. W przypadku „Top 10” otrzymujemy satyryczne, mocno krytyczne spojrzenie na konwencję superheroiczną, wszelakiego typu crossovery, spin-offy, paralelne światy oraz masowy wylew opowieści z postaciami obdarzonymi potężnymi mocami.

Akcja cyklu (złożonego z dwunastu nietuzinkowych rozdziałów) rozgrywa się we wspomnianej dusznej metropolii, pod koniec roku 1999. W Neopolis mieszkają wyłącznie sami superbohaterowie, których populacja od lat czterdziestych zaczęła rosnąć w ekspresowym tempie. Wybudowano zatem ogromne miasto, którego zadaniem było zebranie wszystkich nadistot w jednym miejscu i odcięcie ich od „zwykłych” obywateli. Już pierwsze kadry niniejszego komiksu jasno wskazują, iż Neopolis nie jest bynajmniej aglomeracją zamieszkiwaną przez wspaniałe osobistości – dostrzegamy bowiem mnóstwo przeciętnych, zmęczonych życiem osób, ubranych w wyświechtane, postrzępione, iście jarmarczne kostiumy. W takiej też atmosferze poznajemy młodą policjantkę Toybox, rozpoczynającą pracę na Dziesiątym Komisariacie.

Siłą owej serii są kreacje barwnych funkcjonariuszy, z których każdy otrzymuje swoje pięć minut. Partnerem Toybox jest małomówny, atletyczny Jeff Smax – spec od walki wręcz, postrach przestępców oraz urodzony zabijaka. Świetnie wypadają pozostali policjanci z Top 10, choćby sierżant Kemlo Cezar – pies w ciele robota, satanistyczny Król Paw (Namibijczyk z gigantycznym, pawim ogonem), Elektryczny Peter i jego partner, kowboj Pustynny Diabeł, czy ekscentryczna nudystka, Girl One. Na łamach cyklu przyjdzie im się zmierzyć z przeróżnymi wrogami i niebezpieczeństwami – psychopatycznym mordercą, zwanym Wagą; potężnym Świętym Mikołajem, gargantuicznym osobnikiem, do złudzenia przypominającym Godzillę, czy nordyckim bóstwem. Kapitalnie wypadają przewrotne epizody, z których za najzabawniejszy można uznać kosmiczne starcie ultramyszy z atomowymi kotami, rozgrywające się w mieszkaniu matki Pustynnego Diabła.

Surowe, realistyczne ilustracje Gene’a Ha i Zandera Cannona dodają komiksowi właściwego klimatu. Bezbłędnie prezentuje się architektura Neopolis, będącego połączeniem metropolii z filmów SF z brudnymi uliczkami, rozpadającymi się kamienicami oraz majestatycznymi pomnikami i budynkami (vide: gmach Dziesiątego Komisariatu). Na słowa uznania zasługują także kreacje bohaterów oraz postaci drugoplanowych (zwłaszcza Pawiego Króla, sierżanta Cezara czy nordyckich bóstw), zaś wisienką na torcie są olśniewającego okładki autorstwa wspomnianych artystów, wspomaganych przez Alexa Rossa.

„Top 10” to kolejny mocny punkt w dorobku Maga z Northamptom. Udana trawestacja opowieści superbohaterskich, zmiksowanych z soczystym kryminałem, serialami telewizyjnymi formatu „CSI: Kryminalne zagadki…” czy „Nowojorscy gliniarze”, thrillerem psychologicznym oraz czarną komedią. Mówiąc krótko: postmodernistyczna uczta z prawdziwego zdarzenia.

Alan Moore, Gene Ha, Zander Cannon: „Top 10. Wydanie zbiorcze”. Tłumaczenie: Paulina Braiter. Wydawnictwo Egmont Polska. Warszawa 2017.

Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego.
Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury.