Gaspard jest zaprawionym w bojach pasterzem, który nie potrafi przejść do porządku dziennego nad faktem, że w poprzednim sezonie stracił sto pięćdziesiąt owiec rozszarpanych przez wilki. Ściślej – przez jedną wilczycę, której życie kończy celny strzał oddany przez zgorzkniałego bohatera. Od tej pory ścieżki brodatego samotnika oraz osieroconego szczeniaka (z czasem wyrastającego na potężnego basiora) regularnie się przecinają, a relacja między człowiekiem i zwierzęciem staje się coraz bardziej dramatyczna.

Okraszona partiami trzecioosobowej narracji (niemniej w „Wilku” dużo rozgrywa się na płaszczyźnie monologów oraz dialogów, a także za sprawą niemych kadrów) graficzna opowieść Jean-Marca Rochette’a to pasjonująca ekologiczna parabola przypominająca o prawdziwym (bynajmniej nie nadrzędnym) miejscu człowieka w uniwersum natury. Francuski malarz, ilustrator i rzeźbiarz (obdarzający postać Gasparda własnym fizys) nawiązuje w swoim komiksie (rysowanym realistyczną, oszczędną kreską, idealnie współgrającą z przygaszoną paletą barw dobranych przez Isabelle Merlet) do literackiej schedy Ernesta Hemingwaya, tworząc przejmującą historię o samotności i rozpaczy, odwadze i przekraczaniu granic, śmierci i prawie silniejszego.

Protagonista „Wilka” to typ pokonanego zwycięzcy; pełnego godności i dumy twardziela skrywającego przed światem brzemię krzywd i cierpienia, dodatkowo zmuszonego do walki zarówno z siłami natury, jak i z własnymi ograniczeniami w zgoła podbramkowych sytuacjach. Rochette w błyskotliwy sposób przemyca w tej inicjacyjnej opowieści o zemście i pojednaniu elementy komentarza społecznego dotyczącego przyszłości pasterstwa, odwołując się jednocześnie do języka symbolu i metafory. Rewelacja!

Jean-Marc Rochette, Isabelle Merlet: „Wilk” („Le loup”). Tłumaczenie: Paweł Łapiński. Marginesy. Warszawa 2020.