ArtPapier

Nieustające utarczki z policją, która nie pozwala na plenerowe spożywanie soczku. Zanurzenie w mroczną przestrzeń miasta. Walka z nałogami. Poszukiwanie własnej tożsamości i porzucanie marzeń. Pogadanki o kondycji polskiego kina i zwariowane akcje na stacji benzynowej. Delirka, przemoc i walka z prywatnymi demonami: w „Słodkich chłopakach” nie ma nic słodkiego, choć album Pawła Marca to bez wątpienia smakowita, nostalgiczna i niepozbawiona pazura opowieść o przyjaźni z udziałem antropomorficznych zwierząt w rolach głównych.

Ukazujący się pod szyldem Kultury Gniewu czarno-biały, zamknięty w miękkiej okładce 280- stronicowy komiks to rozbudowana (o 30 plansz) wersja „Sweet-ass dudes like us”: historii wydanej przez Marca własnym sumptem, która przyniosła temu urodzonemu w Myślenicach autorowi (między innymi) Złote Kurczaki w kategorii „Najlepszy scenariusz” oraz „Komiks roku 2020”.

„Ludzie sobie sami muszą zrobić miejsce, którego dla nich nie ma” (s. 50-51) – przekonuje jeden z bohaterów tej kameralnej, niestroniącej od dosadnych sformułowań narracji, w ramach której Marzec snuje intertekstualną (vide: fragmenty tekstów piosenek czy dialogów z filmu „Bellflower” Evana Glodella), nieco fantasmagoryczną (duża w tym zasługa uproszczonych ilustracji przypominających rysunki wykonane kredą na czarnej tablicy) opowieść o małomiasteczkowej codzienności, życiowych wirażach i nie zawsze trafionych decyzjach. Ale „Słodkie chłopaki” sprawdzają się także jako osobisty, zaprawiony humorystycznym dystansem zbiór wspomnień: tych, dzięki którym robi się cieplej na sercu, i tych, od których włos się jeży na głowie. Dobre!

Piotr Marzec: „Słodkie chłopaki”. Kultura Gniewu. Warszawa 2021.

Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego.
Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury.