Tariq Geiger zawsze wszystko, co robi, czyni z myślą o dobru i bezpieczeństwie swojej rodziny: szczególnie w sytuacji, gdy wrogie głowice nuklearne zmierzają w stronę (nie tylko) amerykańskiej ziemi. Jednak tuż przy wejściu do schronu protagonista zostaje postrzelony przez sąsiada, który wraz z równie uzbrojoną małżonką zamierza „wprosić się” do przeciwatomowej kryjówki Geigerów. Rozkazując bliskim zamknąć wrota, ranny Tariq zostaje wraz z agresorami zmieciony z powierzchni ziemi przez ognisty podmuch. Sęk w tym, że śmiertelnie chory bohater (zgadza się, nieco wcześniej zdiagnozowanego u niego nowotwór) wcale nie zamierza wydać ostatniego tchnienia.

Dwadzieścia lat później radioaktywne rubieże przemierzają (ubrani w ochronne skafandry) siepacze młodego władcy zasiadającego na tronie w Camelocie znajdującym się w centrum tętniącego dekadenckim życiem Las Vegas. Według pogłosek, wśród ruin Boulder City mieszka potwór, od którego bije toksyczny blask. Jednak zamiast kreatury szabrownicy natrafiają na odzianego w kamizelkę i płaszcz z kapturem jegomościa, który (póki co) prosi nieznajomych o opuszczenie jego samotni.

Rzecz jasna uzbrojone trio nie zamierza słuchać dobrej rady, co kończy się nie tylko błyskawiczną i skuteczną wymianą ciosów, ale i manifestacją mocy protagonisty, w okamgnieniu przeobrażającego się w fosforyzującego kościotrupa. Po przegonieniu przybyszy Geiger – aktualnie posiadający muskulaturę oraz fizys godne Corbenowskiego Dena – wraca na skromny posiłek, który spożywa w towarzystwie swojego druha, dwugłowego wilka o imieniu Barney.

Tymczasem Carolina, jedna z kelnerek w kasynie, decyduje się na szalenie niebezpieczny krok: zabiera (zaabsorbowanemu grą) potężnemu Hazzowi torbę z reliktem z dawnych czasów (odnalezionym niedawno we wraku Air Force One), upatrując w tym szansę na rozpoczęcie nowego życia dla niej i dwójki jej dzieci: niespełna szesnastoletniej Hailee oraz młodszego Henry’ego. Tej samej nocy do lokum zamieszkiwanego przez tę trzyosobową rodzinę wdziera się Hazz, który zabija Carolinę. Rodzeństwu udaje się jednak dotrzeć do terenowego auta, dzięki któremu uciekają prześladowcom. Niestety, po drodze pojazd zostaje zaatakowany przez gigantyczne mrówki. I kiedy już wydaje się, że Hailee i Henry nie wymkną się szczękom mutantów, do akcji wkracza zakapturzony heros.

Tak zaczyna się epicka, utrzymana w retrospektywnym tonie oraz śmiało żonglująca różnymi porządkami czasoprzestrzennymi seria „Geiger”, za której scenopisarskimi sterami stoi Geoff Johns („Flash”, „Green Lantern”). W pierwszym tomie cyklu Amerykanin wprowadza na scenę kluczowych zawodników i zawodniczki; zmyślnie zawiązuje relacje między postaciami; zarysowuje układ sił na postapokaliptycznej mapie USA oraz udatnie bilansuje chwile wyciszenia z sekwencjami brutalnej akcji mknącej na złamanie karku. Groza, przygoda, fantastyka, historia inicjacyjna: Johns gładko miksuje najróżniejsze konwencje i motywy, tworząc razem ze współpomysłodawcą serii, rysownikiem Garym Frankiem („Shazam!”, „Batman: Ziemia Jeden”), opowieść, która powinna przypaść do gustu czytelnikom/czytelniczkom ceniącym sobie zarówno „Drogę” Cormaca McCarthy’ego, jak i „Łabędzi śpiew” Roberta R. McCammona.

Widowiskowe rozkładówki, dynamiczne kadrowanie, świetnie rozrysowane sekwencje walk i pościgów: realistyczna kreska Brytyjczyka – w asyście klimatycznej palety barw dobranej przez Brada Andersona („Batman: Legends of the Dark Knight”, „Justice League”) – nadaje prezentowanym wydarzeniom energetyczny sznyt bliski kinowym perypetiom protagonisty tetralogii „Mad Max” (1979-2015) w reżyserii George’a Millera.

W tym niespełna trzystustronicowym albumie dostajemy blisko sto stron dodatków, wśród których (obok bogatej galerii okładek) znalazły się krótkie komiksy poświęcone innym postaciom z tego – jak się okazuje, zakrojonego na niebagatelną skalę – uniwersum. Jak dla mnie: wciągające postapo z domieszką (super)bohaterskiej ikonografii. Polecam!

Geoff Johns, Gary Frank, Brad Anderson: „Geiger. Tom 1” („Geiger”). Tłumaczenie: Olga Mysłowska. NAGLE! Katowice 2023.