ISSN 2658-1086
POLECAMY
„Król umiera”. Teatr Banialuka w Bielsku-Białej. Reżyseria François Lazaro. Scenografia: Joanna Braun. Występują: Małgorzata Bulska, Lucyna Sypniewska, Władysław Aniszewski, Radosław Sadowski, Tomasz Sylwestrzak, Ryszard Sypniewski. Premiera – 3 kwietnia 2009. Przedstawienie dla młodzieży i dorosłych.
„Król umiera” w interpretacji François Lazaro to traktat o człowieku, jego wielkości i upadku, pogrążeniu się we władzy, dającej złudne poczucie bezgranicznej nietykalności i nieprzemijalności. Moment rozbicia tej ułudy, gwałtowny biologiczny upadek jednostki, nieuchronność degradacji umysłu i ciała, nieodwracalna samotność człowieka w obliczu ostateczności, interesują twórcę szczególnie.
W spektaklu wywołuje obraz Króla – Tyrana, ucieleśnionego przez ogromną lalkę, której postać daje wyobrażenie absolutu władcy. I zderzając tę figurę olbrzyma z postacią aktora, jego alter ego, pokazuje nieuchronny proces przechodzenia z życia w śmierć, schyłek Władcy i jednocześnie schyłek Człowieka. Z obrazu kolejnych stadiów rozpadu osobowości i fizyczności tyrana wyłania się głęboki wymiar etyczny dzieła – marności wszelkich doczesnych atrybutów wobec obnażającej istotę ludzką śmiertelności.
Scenografia umiejscawia rzeczywistość sceniczną poza wymierną czasoprzestrzenią. Zabieg ten dobitnie uwypukla uniwersalizm treści przedstawienia – ponadczasowy problem władzy i jej zdeformowanych form, małości człowieka podporządkowanego cyklom biologii, ale także fenomenu odradzania. Plastyczność form, lalek, ludzkich postaci, sugestywna, energetyczna muzyka kreują niezwykły, pociągający, metaforyczny świat. Tworzą widowisko wyraziste, oryginalne, oddające ekspresyjność teatru absurdu Ionesco.
François Lazaro – reżyser, autor i aktor francuski, wykładowca Instytutu Teatralnego w Charleville – Mezieres. Przez wiele lat był członkiem i współdyrektorem Compagnie Daru, francuskiego teatru obrazu, znanego z eksperymentalnych widowisk. Grupa ta, realizując własną wizję teatralności, całkowicie odrzucała słowo jako środek komunikacji z widzem, posługując się nowymi, metaforycznymi środkami wypowiedzi: światłem, muzyką, dźwiękiem. Aktor pozbawiony był sprawczej siły kreacji, sytuując się w równorzędnym systemie znaków wizualnych. W 1984 roku François Lazaro, poszukując nowych form ekspresyjności, założył własny teatr – Compagnie François Lazaro, realizując od tej pory widowiska oparte na wybitnych tekstach literackich. W projektach autorskich, zestawiając tekst z urzekającą, bogatą formą plastyczną, tworzy spektakle o niezwykłej sile oddziaływania, łącząc w nich grę aktorów, lalek, przedmiotów i form animowanych, wykorzystując środki wyrazu właściwe malarstwu, rzeźbie, muzyce, choreografii i literaturze. Teatr François Lazaro zaliczany jest do jednego z najbardziej interesujących we Francji.
Na scenie Teatru Banialuka zrealizował dotąd dwa widowiska – głośne przedstawienie „Samotność” na podstawie prozy Brunona Schulza, pozostające przez wiele sezonów sztandarową pozycją repertuarową Banialuki, pokazywane na niemal całym świecie, w tym na najbardziej prestiżowych festiwalach w Avignion, Edynburgu i Cividale; oraz „Martwe słowa”, spektakl o niemożności porozumienia się, w międzynarodowej obsadzie.
„Król umiera” w interpretacji François Lazaro to traktat o człowieku, jego wielkości i upadku, pogrążeniu się we władzy, dającej złudne poczucie bezgranicznej nietykalności i nieprzemijalności. Moment rozbicia tej ułudy, gwałtowny biologiczny upadek jednostki, nieuchronność degradacji umysłu i ciała, nieodwracalna samotność człowieka w obliczu ostateczności, interesują twórcę szczególnie.
W spektaklu wywołuje obraz Króla – Tyrana, ucieleśnionego przez ogromną lalkę, której postać daje wyobrażenie absolutu władcy. I zderzając tę figurę olbrzyma z postacią aktora, jego alter ego, pokazuje nieuchronny proces przechodzenia z życia w śmierć, schyłek Władcy i jednocześnie schyłek Człowieka. Z obrazu kolejnych stadiów rozpadu osobowości i fizyczności tyrana wyłania się głęboki wymiar etyczny dzieła – marności wszelkich doczesnych atrybutów wobec obnażającej istotę ludzką śmiertelności.
Scenografia umiejscawia rzeczywistość sceniczną poza wymierną czasoprzestrzenią. Zabieg ten dobitnie uwypukla uniwersalizm treści przedstawienia – ponadczasowy problem władzy i jej zdeformowanych form, małości człowieka podporządkowanego cyklom biologii, ale także fenomenu odradzania. Plastyczność form, lalek, ludzkich postaci, sugestywna, energetyczna muzyka kreują niezwykły, pociągający, metaforyczny świat. Tworzą widowisko wyraziste, oryginalne, oddające ekspresyjność teatru absurdu Ionesco.
François Lazaro – reżyser, autor i aktor francuski, wykładowca Instytutu Teatralnego w Charleville – Mezieres. Przez wiele lat był członkiem i współdyrektorem Compagnie Daru, francuskiego teatru obrazu, znanego z eksperymentalnych widowisk. Grupa ta, realizując własną wizję teatralności, całkowicie odrzucała słowo jako środek komunikacji z widzem, posługując się nowymi, metaforycznymi środkami wypowiedzi: światłem, muzyką, dźwiękiem. Aktor pozbawiony był sprawczej siły kreacji, sytuując się w równorzędnym systemie znaków wizualnych. W 1984 roku François Lazaro, poszukując nowych form ekspresyjności, założył własny teatr – Compagnie François Lazaro, realizując od tej pory widowiska oparte na wybitnych tekstach literackich. W projektach autorskich, zestawiając tekst z urzekającą, bogatą formą plastyczną, tworzy spektakle o niezwykłej sile oddziaływania, łącząc w nich grę aktorów, lalek, przedmiotów i form animowanych, wykorzystując środki wyrazu właściwe malarstwu, rzeźbie, muzyce, choreografii i literaturze. Teatr François Lazaro zaliczany jest do jednego z najbardziej interesujących we Francji.
Na scenie Teatru Banialuka zrealizował dotąd dwa widowiska – głośne przedstawienie „Samotność” na podstawie prozy Brunona Schulza, pozostające przez wiele sezonów sztandarową pozycją repertuarową Banialuki, pokazywane na niemal całym świecie, w tym na najbardziej prestiżowych festiwalach w Avignion, Edynburgu i Cividale; oraz „Martwe słowa”, spektakl o niemożności porozumienia się, w międzynarodowej obsadzie.
| Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego. Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury. |
 |
 |