Maja Baczyńska, Michał Woźniak,

LICZY SIĘ ZAMYSŁ REŻYSERA

Anna Katarzyna Dycha,

'CZY POLAĆ JESZCZE? BARDZO PROSZĘ'. TACO HEMINGWAY PRZYGLĄDA SIĘ STOLICY

Taco Hemingway to największe odkrycie polskiej sceny hiphopowej ostatnich miesięcy. Błyskotliwe teksty, wpadające w ucho beaty, tłumy na koncertach. Taco stał się głosem nie tylko swojego pokolenia.

Warszawskie metro, modne kluby, podrywane dziewczyny i wódka pita w klubokawiarniach. Taco Hemingway od niechcenia snuje historyjki o życiu w stolicy. Głos pokolenia? Tak, ale młody artysta (ukrywający się pod pseudonimem „Taco Hemingway” Filip Szcześniak to rocznik ’90) cieszy się ogromnym powodzeniem nie tylko wśród dwudziestolatków. Trafia też w gusta starszych słuchaczy, niekoniecznie nadążających za hiphopowymi modami. Przekonuje jego inteligentna twórczość. Przekonują jego soczyste teksty i zabawa słowem. Przekonują jego warsztat i własny styl. Podczas występów na żywo porywa publikę, która wyśpiewuje razem z nim teksty.

Początki? Taco debiutował minialbumem „Young Hems” w 2013 roku. W grudniu zeszłego roku własnym sumptem wydał drugi minialbum „Trójkąt Warszawski”. Podkłady przygotował mu Rumak – pod tym pseudonimem kryje się dawny szkolny kolega. Warszawskie realia i historyjki o pogmatwanych relacjach trójki bohaterów. To musiało się podobać. O Taco zrobiło się głośno w środowisku hiphopowym i nie tylko. W tym roku pojawiła się kolejna EP-ka – „Umowa o dzieło”. Młodym artystą zainteresowała się wytwórnia Asfalt Records. Zdecydowała się wydać na fizycznym nośniku dwie ostatnie EP-ki.

„Umowa o dzieło” to niewiele ponad półgodzinny materiał, osiem utworów. Opowieści przesycone miejskim duchem. Taco ma słuch do wypowiedzianych gdzieś w nocy, na imprezie kwestii. Zbiera je wszystkie i tworzy z nich swoje opowieści.

Czas zacząć przedstawienie. „Od zera” zapowiada tematy poruszane na tym albumie. Umowa o dzieło, pogoń za pieniędzmi, lejące się w lokalach alkohole, rozrzutne zakupy – to tylko niektóre z nich. W „A mówiłem ci” przynosi poważne ostrzeżenie. Dziewczyno! Nie włócz się nocą po mieście. Panowie mogą być wtedy niebezpieczni – „ich nerwy to pitbule nietrzymane na wodzy”. Zajadają się kebabami, tańczą w klubach do rana i piją dla kurażu. „Następna stacja” to historia podróży na urodziny kolegi. Stale pijany, nabuzowany, w starych ubraniach, stale zaspany – uczestnik imprezy nie ukrywa swojego stanu. Melodyjny podkład wdziera się w umysł. Wmiksowany lektor z metra (powtarzane „następna stacja”), kolejne warszawskie dzielnice, place, miejsca. „Litr wina, pół wódki; I sześć szlugów, byś palił i snuł smutki” – na imprezie używek nie brakowało.

Umowa zlecenie, umowa o dzieło, brak ubezpieczenia i lokat - te tematy powracają w numerze „6 zer”. „Smak naszego życia to wygazowane piwo” i „mam dwadzieścia parę lat, moje plany giną” – rapuje Taco i powtarza „6 zer, chciałbym kiedyś zrobić 6 zer”. Ale bez „hajsu” wizyta w klubokawiarniach nie ma takiego uroku. Tam „czystą wódę pije się w brudnych palarniach”. „+4822” to kolejny obrazek nocnego życia stolicy. I jeden z mocniejszych tutaj momentów. „Awizo” ma oryginalny podkład i tekst, w którym Taco bawi się akcentowaniem słów. W domu przeraża awizo (komornicy, TVP), ale na zakupach – wiadomo – żal oszczędzać.

Temat żywieniowy powraca w „Białkoholikach”. To kolejna udana zabawa słowem – w tym Taco jest rzeczywiście mocny. Finałowe „100 kmh” przynosi uspokojenie. „To już koniec przedstawienia, to była »Umowa o dzieło«”. Taco Hemingway zgarnia zasłużone oklaski. I to wszystko jeszcze przed długogrającym debiutem.

Taco Hemingway: „Umowa o dzieło” [Asfalt Records, 2015].