ISSN 2658-1086
Aleksandra Byrska, Urszula Honek,
AUTOBIOGRAFIA CZERWONEGO (FRAGMENT)
NIESPEŁNIENIA ZEBRANE (KRISTINA HOCEVAR: 'OBŁOKI I CIĘCIA ZEBRANE')
Monika Glosowitz, Natalia Malek,
WIDOKI, LUDZIE I ZDARZENIA (NATALIA MALEK: 'SZABER')
WIERSZE
A
A
A
nasze
pewnie myślisz o czymś innym, mówi ojciec. rano już nas nie będzie.
pies śpi na balkonie. noc przetoczy się jak pochód obcych mężczyzn
albo zmarzniętych kolędników, których nikt nie chce wpuścić.
rano nie zostanie po nich ślad. nieważne, na czyim pogrzebie śpiewali.
będzie cicho jak teraz, gdy wkładasz ręce w moje włosy, by poczuć,
że już jej nie ma. była? myślę o tych, którzy jutro nie wypowiedzą
żadnego słowa, żadnej modlitwy. szczekanie usłyszy młoda,
brzydka dziewczyna. długo rozmawiała przez telefon. usłyszy?
umierać to jednak zbyt ładne słowo.
namaszczenie
przez wiele dni przewracałam się w tym samym miejscu, ubierałam się jak do trumny. obserwowałam mężczyzn z dziećmi, odwracałam się za nimi udając, że zawiązuję buta lub zaciskam obrożę psu. mówiły: kiedy mężczyzna całuje kobietę, trzeba zasłonić oczy. kiedy mężczyzna dotyka kobiety, trzeba schować się za szafę, pod podłogę, do pokoju, w którym biegają szczury, pójść do paryji, znaleźć wydrążony kamień. wrócić w nocy, gdy ciała już parują. śpią. nie kąpać się, nie ściągać majtek, nie sprawdzać zapasów ziemniaków i wody. tutaj jeszcze nikt nie zdechł z głodu ani chłodu.
głodówka
budzę się w nocy, żeby myśleć o ojcu, który nie będzie
ojcem mojego dziecka. budzę się, żeby palić papierosy i gasić
żar pod kranem. mam pusty brzuch, bo nie jadłam i nie piłam.
dla edie sedgwick
przytulam się do ciebie w styczniowe południe. moje kobiety
wołają: odejdź, zostaw, wypluj, połknij. moje kobiety
podchodzą do łóżka, gdy w nocy trzeba wstać i zapalić światła,
by ci, którzy wrócili, znaleźli drogę. zbieram po nich rozrzucone szmaty,
pęknięte naczynia, pokruszone mydło. zasiej w niej dziecko. niech wie,
że nie jest sama. zasiej w niej dom i parne wieczory, w które nikomu
nie chce się płakać. mężczyźni przychodzą, gdy śpimy objęte na podłodze.
wszyscy wiedzą, gdzie stoi miednica z gorącą wodą. obmyj twarz,
obmyj ręce. mięśnie zaciśnij jak do porodu. przetrzymać miłość.
szwedzka droga I
w tym lesie mogłam być naga, gdybyś powiedział córko,
rozbierz się. mogłam w zimie ściągnąć ubrania, wykopać
dół i pozwolić ci patrzeć z góry.
knuty
krzyczała. szłyśmy z matką za stodołę
szukać śladów. po krwi znajdziesz ciało.
wtedy nauczyłam się kochać kobiety, śledzić ich
powolne ruchy, gdy schodzą z siana rozebrane
i ślepe. dotykać ich miękkich ud, w nich jest
królestwo niebieskie, bierz i pij. innego nie będzie.
jesteś mokra, moja siostro, jak zwierzę wydarte z łona,
zakopane pod gruszą, z której owoce smakują najbardziej.
rozgniatam je w zębach, karmię cię miąższem,
żebyś mogła rodzić nowe i miękkie. ciało masz
w piórach, gdy w nocy słychać pukanie do drzwi.
stroszysz się.
***
dla izy
leżałyśmy na rozgrzanym piasku. karmiłam ją malinami,
w gardło sączyłam wodę i ślinę. pachniała jak kobieta,
która właśnie poczęła dziecko: rutą i ziemią.
nasłuchiwałam. całowałam jej brzuch.
Fot. Urszula Tes
pewnie myślisz o czymś innym, mówi ojciec. rano już nas nie będzie.
pies śpi na balkonie. noc przetoczy się jak pochód obcych mężczyzn
albo zmarzniętych kolędników, których nikt nie chce wpuścić.
rano nie zostanie po nich ślad. nieważne, na czyim pogrzebie śpiewali.
będzie cicho jak teraz, gdy wkładasz ręce w moje włosy, by poczuć,
że już jej nie ma. była? myślę o tych, którzy jutro nie wypowiedzą
żadnego słowa, żadnej modlitwy. szczekanie usłyszy młoda,
brzydka dziewczyna. długo rozmawiała przez telefon. usłyszy?
umierać to jednak zbyt ładne słowo.
namaszczenie
przez wiele dni przewracałam się w tym samym miejscu, ubierałam się jak do trumny. obserwowałam mężczyzn z dziećmi, odwracałam się za nimi udając, że zawiązuję buta lub zaciskam obrożę psu. mówiły: kiedy mężczyzna całuje kobietę, trzeba zasłonić oczy. kiedy mężczyzna dotyka kobiety, trzeba schować się za szafę, pod podłogę, do pokoju, w którym biegają szczury, pójść do paryji, znaleźć wydrążony kamień. wrócić w nocy, gdy ciała już parują. śpią. nie kąpać się, nie ściągać majtek, nie sprawdzać zapasów ziemniaków i wody. tutaj jeszcze nikt nie zdechł z głodu ani chłodu.
głodówka
budzę się w nocy, żeby myśleć o ojcu, który nie będzie
ojcem mojego dziecka. budzę się, żeby palić papierosy i gasić
żar pod kranem. mam pusty brzuch, bo nie jadłam i nie piłam.
dla edie sedgwick
przytulam się do ciebie w styczniowe południe. moje kobiety
wołają: odejdź, zostaw, wypluj, połknij. moje kobiety
podchodzą do łóżka, gdy w nocy trzeba wstać i zapalić światła,
by ci, którzy wrócili, znaleźli drogę. zbieram po nich rozrzucone szmaty,
pęknięte naczynia, pokruszone mydło. zasiej w niej dziecko. niech wie,
że nie jest sama. zasiej w niej dom i parne wieczory, w które nikomu
nie chce się płakać. mężczyźni przychodzą, gdy śpimy objęte na podłodze.
wszyscy wiedzą, gdzie stoi miednica z gorącą wodą. obmyj twarz,
obmyj ręce. mięśnie zaciśnij jak do porodu. przetrzymać miłość.
szwedzka droga I
w tym lesie mogłam być naga, gdybyś powiedział córko,
rozbierz się. mogłam w zimie ściągnąć ubrania, wykopać
dół i pozwolić ci patrzeć z góry.
knuty
krzyczała. szłyśmy z matką za stodołę
szukać śladów. po krwi znajdziesz ciało.
wtedy nauczyłam się kochać kobiety, śledzić ich
powolne ruchy, gdy schodzą z siana rozebrane
i ślepe. dotykać ich miękkich ud, w nich jest
królestwo niebieskie, bierz i pij. innego nie będzie.
jesteś mokra, moja siostro, jak zwierzę wydarte z łona,
zakopane pod gruszą, z której owoce smakują najbardziej.
rozgniatam je w zębach, karmię cię miąższem,
żebyś mogła rodzić nowe i miękkie. ciało masz
w piórach, gdy w nocy słychać pukanie do drzwi.
stroszysz się.
***
dla izy
leżałyśmy na rozgrzanym piasku. karmiłam ją malinami,
w gardło sączyłam wodę i ślinę. pachniała jak kobieta,
która właśnie poczęła dziecko: rutą i ziemią.
nasłuchiwałam. całowałam jej brzuch.
Fot. Urszula Tes
| Zadanie dofinansowane ze środków budżetu Województwa Śląskiego. Zrealizowano przy wsparciu Fundacji Otwarty Kod Kultury. |
 |
 |